Οι Μακελάρηδες του ποδοσφαιρικού αγώνα Παναχαικής - Ολυμπιακού

                                                                                                                                                                             Η  ζωή  κάποιες  φορές  δημιουργεί  τα  πιο  ευφάνταστα  αλλά  πραγματικά  σενάρια,  οι  συγκυρίες,  οι  άνθρωποι,  ο  τόπος,  ο  χρόνος  όλα  με  μιας  συνωμοτούν  να  παίξουν ένα  παιχνίδι ζωής  και  θανάτου  αλλά  και  να  επαναλάβουν  το  ίδιο  παιχνίδι   από  τα  παλιά.

Δεν  θα  γίνει  καμιά  αναφορά  στον  επιχειρησιακό  σχεδιασμό  της  Αστυνομία,   ούτε  βέβαια  στην  οργανωτική  δομή  των  ποδοσφαιρικών ομάδων  του  συγκεκριμένου  αγώνα,  αυτά  θα  τα  βρει  η  Δικαιοσύνη  (αν  τελικά  μάτια  και  στόματα  δεν  μείνουν  ερμητικά  κλειστά)  κι  εν  τέλη  το  Κράτος  Δικαίου,  το  Κράτος  όπου  σα  σίφουνας  καταλύει  τις  μέχρι  σήμερα  δομές  του  και  όπως  διατυμπανίζει  το  ανοικοδομεί,   θα  πρέπει  άμεσα  τουλάχιστον  να  εφαρμόσει  τους  Νόμους.
Θα  αναφερθώ  στους  2  σοβαρά  κατά  την  γνώμη  μου  τραυματίες και  λέω  σοβαρά  γιατί  ο  δημοσιογραφικός  κόσμος  αρκέστηκε μόνο  σε  κάποια  δελτία  τύπου,  χωρίς  περαιτέρω  έρευνα.
Ο  πιο  νέος  λοιπόν  τραυματίας  υπέστη  τραύμα στο  ζυγωματικό  έχοντας  μέχρις  στιγμής  παράλυση  κάποιου  νεύρου μεταξύ  ματιού  και  ρινικής  κοιλότητας  και  ενδέχεται  στο  αμέσως  επόμενο  διάστημα  να  προβεί  σε  χειρουργική  επέμβαση.  Το  παιδί  αυτό  όταν  του  είπαν οι  γιατροί  τι  είχε,  έβαλε  τα  κλάματα.  Έκλαιγε  όχι  από  τους  πόνους,  έκλαιγε  γιατί  πριν από  πολλά  χρόνια  ο  θανών  πατέρας  του  αστυνομικός  κι  αυτός  είχε  τραυματιστεί  στο  ίδιο  σημείο.  Το  βράδυ  της  Τετάρτης  19  Δεκεμβρίου  2012  στο  Πανεπιστημιακό  Νοσοκομείο  του  Ρίου  εξελίσσονταν  στα  επείγοντα  περιστατικά  η  επανάληψη  ιστοριών, το  χρονοντούλαπο της  ιστορίας  άνοιξε  και  έπαιζε  για  δεύτερη  φορά  ιστορίες  ζωής  και  θανάτου  από  τα  παλιά. Το  δεύτερο  περιστατικό  αφορά  τον  άλλο  αστυνομικό  ο  οποίος  έφερε  τρεις  μαχαιριές  δυο  στην  πλάτη  και  μια  στο  κεφάλι,  πως  μπορεί  να  θεωρηθεί  ελαφρύς  τραυματισμός  όταν  η  μια  μαχαιριά  ξύνει  κυριολεκτικά  τον  πνεύμονα  και  όταν  η  άλλη  σταματά  χιλιοστά  από  την  κεντρική  αρτηρία  της  σπονδυλικής  στήλης;  Ο  Άνθρωπος  αυτός  ήταν  ένα  από  τα  μοιραία  πρόσωπα  που  πριν  μια  δεκαετία  περίπου  προσπάθησε  με  αυτοθυσία  να  σώσει  την  Αμαλία  Γκινάκη  από  τον  τότε  μακελάρη  Σορίν  Ματέι,  ο  αστυνομικός  αυτός ακόμα  και  σήμερα  κουβαλάει  επάνω  του  τα  δεκάδες  θραύσματα  της  χειροβομβίδας.  Μια  χειροβομβίδα  που  έδειξε  τότε  την  πραγματική  κατάντια  του  Κράτους  και  της  ηγεσίας  της  Αστυνομίας,  όπου  άρον - άρον  κοίταξαν  να  θάψουν  το περιστατικό και  μαζί  και  όλους  όσους  πήραν  μέρος,  δηλαδή  ούτε  ένα  ευχαριστώ!!!!!!!!

Δεν  θα  συνεχίσω  με  περισσότερα  γιατί  πλέον  είναι  θέμα  σεβασμού  και  τιμή  σε  όλους  αυτούς  που  πέθαναν  σε  όλους  αυτούς  που  τραυματίσθηκαν,  θέτω  όμως  σε  εσένα  αναγνώστη  σε  σένα  Κύριε  Υπουργέ  Προστασίας  του  Πολίτη,  σε  σένα  πρόεδρε  της  ΠΑΕ  Παναχαικής  σε  εσένα  πρόεδρε  της  ΠΑΕ  Ολυμπιακού  δυο  βασικά  ερώτηματα : 1ο)  Τι  άνθρωπος  μπορεί  να  είναι  ένα  παιδί  22-23  χρονών, τι  άνθρωπος  μπορεί  να  είναι  ένας  αστυνομικός  ο οποίος  για  δεύτερη  φορά  στην  αστυνομική  του  καριέρα  φτάνει  στις  πύλες  του  θανάτου  για  να  προστατέψει  πιστά  και  ευσυνείδητα  γι΄  αυτά  που  τάχθηκε  από  την  Πολιτεία;  2ο)  Ο  δολοφόνος  οι  δολοφόνοι  όπως  αποδείχθηκε  είναι  οπαδοί  όπου  επωάζονται  μέσα  στις  ΠΑΕ,  αυτοί  κυκλοφορούν  ανάμεσά  μας  κι  αυτοί  θα  ξανασκοτώσουν,  είναι  θέμα  τιμής  (αν  πλέον  υπάρχει  τιμή)  από  την  Αστυνομία  και  τις  δυο  ΠΑΕ  να  βρουν  τους  δολοφόνους,  είναι  θέμα  τιμής  από  την  κοινωνία  όποιος  είδε,  όποιος  ξέρει  κάτι  να  το  αναφέρει  στις  Αρμόδιες  Αρχές.